มลทินคนเถื่อน (นายน้อย+น้องดาว)

 

23/08/57

นิยายเรื่อง มลทินคนเถื่อน

 ต้องขอกล่าวก่อนนะคะ
กระแสการข่มขืนมาแรงมากค่ะ
อยากจะบอกว่า นิยายซี่รี่ย์ชุด สี่หนุ่มตระกูลเถื่อน 
นางเอกไม่ได้รักพระเอกเพราะถูกข่มขืนนะคะ 
แต่นางเอกรักพระเอกก่อนที่จะรู้ว่าพวกเขา (คู่พระนาง 4 คู่) เป็นคนข่มขืน
โปรดอย่าอคตินักเลยนะคะ 
ลองอ่านแล้วคุณจะรักตัวละครทุกตัวค่ะ
ปล นิยายลำดับที่ 2 ของซีรี่ย์ชุด สี่หนุ่มตระกูลเถื่อน ลงอยู่ 2 เว็บ คือเว็บเด็กดีและเว็บห้องสมุด
ปล.2 โปรดอย่่าแจกแบนแก่ดิฉันนะคะ ขอร้องล่ะ 
เม้นในนิยายได้ค่ะ อยากอ่านเม้น และทัศนะคติของผู้อ่าน 

เรื่องย่อ
                   ภาพชายผมยาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ มือถือขวดเหล้าดูเป็นสิ่งที่ทำให้คนมองใจชื้น หมายจะเข้าไปขอความช่วยเหลือซึ่งเขาอาจจะเป็นผู้ดูแลคอกม้าแห่งนี้ ด้านหลังของเขาเป็นโรงเก็บหญ้าแห้งขนาดใหญ่คงมีไว้สำหรับเจ้าม้าพวกนี้แน่ ทว่าจู่ๆ สายลมที่ไม่รู้มาจากทิศใดก็โหมเข้ามาอย่างหนัก ต้นไม้ใบหญ้าเอนไหว เศษดินเศษหญ้าปลิวว่อนบนอากาศ ไฟดวงน้อยที่กระจายตามจุดต่างๆ ภายในคอกม้าขนาดใหญ่แห่งนี้ดับพรึบลงพร้อมกัน!

ว้าย!

เสียงเล็กหวีดหวิวแทรกผ่านความมืด ทำเอาผู้นั่งทอดอารมณ์อยู่ในขณะนี้ถึงกับเลิกคิ้ว ใบหน้าหล่อเข้มดูหวาดระแวงประหวัดถึงเหตุการณ์ที่เจ้าม้าแสนรักถูกวางยาแล้วยิ่งรีบพาตัวเองฝ่าความมืดไปยังที่มาของเสียง หมายจะจัดการกับเจ้าวายร้ายซึ่งมันอุกอาจเข้ามายังถิ่นอันเป็นที่รักให้สิ้นซาก

เวลานี้สุรชัชดูไม่เป็นตัวของตัวเอง ปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมีจำนวนไม่น้อย จิตใจดูแข็งกระด้าง นัยน์ตาแดงก่ำไม่มีร่องรอยแห่งความอ้อมอารีในนั้นเลย

“ใคร!”

เสียงเข้มดังขึ้นเหนือศีรษะแข่งกับสายลมซึ่งกำลังลุกหือ ร่างเล็กที่ยืนกอดกายตัวสั่นงันงกกรีดร้องเสียงหลงอย่างตกใจ ภายในอกเต้นรัวราวกลองศึกยามออกรบ ตวัดใบหน้าขึ้นแม้จะมองไม่เห็นคนที่กำลังยืนเหนือร่างเธออยู่ในเวลานี้ก็ตาม ทว่าสัมผัสได้ถึงกลิ่นรุนแรงของแอลกอฮอล์ซึ่งโชยมาตามลมจนคนไม่ทันตั้งตัวเผลอสูดเข้าเต็มปอด ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งปิดปากและจมูกด้วยความหวาดกลัวปนรังเกียจ

“มึงเป็นใคร!”

แม้จะไม่เห็นถนัดถนี่ทว่าเขาก็รับรู้ถึงสิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังเคลื่อนกายหมายจะหนีอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ไวเท่ามือกร้านอันทำงานหนักที่ดึงช่อผมคล้ายหางม้าของผู้ร้ายเอาไว้ได้ทันท่วงที

เสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวดังเต็มสองหู คราวนี้รู้แน่ชัดแล้วว่าผู้บุกรุกในยามวิการเป็นหญิง มือแกร่งเพิ่มแรงดึงอีกนิดเพื่อยับยั้งร่างที่กำลังจะหลบหนี ส่งผลให้กลิ่นจรุงบางอย่างลอยหวดจมูกโด่งอย่างจัง ก่อนเนื้อนุ่มนิ่มจะถลาตามติดประชิดกายแกร่ง

สุรชัชถึงกับนิ่งงันเมื่อได้กักกอดร่างหอมกรุ่นนุ่มลื่น แรงขัดขืนน้อยๆ ทำเอาร่างบึกบึนกระตุก ตลอดระยะเวลา 32 ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครหน้าไหน หรืออาจเพราะน้ำเมลัยที่ได้กรอกเข้ากระแสเลือดอย่างเอาเป็นเอาตายนั่นก็สุดจะรู้

“เธอเป็นใคร”

คราวนี้เสียงผู้คุมเกมแหบพร่าทว่ายังคงแฝงความดุดันในกระแสนั้นอย่างเต็มพิกัด ฟ้ากมลพยายามดิ้นรนร่างอย่างสุดชีวิต ผมหางม้าที่รวบด้วยผ้าเช็ดหน้าสีม่วงอ่อนถูกมือกร้านของไอ้หนุ่มคนนั้นดึงออก ปล่อยเส้นผมสยายเงางามตรงเหยียดถึงกลางหลังให้ทิ้งตัวลงมาอย่างน่ามอง

หอม…

คนหมายจับโจรอารามแล่นลิ่ว ความโกรธเคืองที่มีถูกบดบังด้วยกลิ่นหอมกลุ่นซึ่งไม่เคยได้สัมผัสจากใครมาก่อน รู้สึกคึกคักกระชุ่มกระชายราวหนุ่มมัธยมปลาย

“ฉันหลงทางค่ะ ฉันไม่ได้คิดร้าย” เสียงละล่ำละลักบอกไม่เป็นคำทว่าพอจับใจความได้

หนุ่มชาวไร่ยืนนิ่งใจเต้นรัวเป็นหนสอง เมื่อกระแสเสียงหวานนุ่มนั้นเข้าโสตประสาทการได้ยิน มือสากนำผ้าเช็ดหน้าของเจ้าหล่อนที่ก่อนหน้านี้ใช้มัดผมหอมนุ่มขึ้นมาเป็นกุญแจมือล่ามคนบุกรุกแทน

“เจ็บ อย่าทำฉันเลยค่ะ ฉันหลงทาง”

เหมือนเสียงวิงวอนนั้นจะเป็นเพียงน้ำหวานที่ไหลรินให้ผู้ฟังอิ่มเอม ราวเขาไม่ได้ตั้งใจฟังรูปประโยคที่เธอได้ร้องขอ มีเพียงแรงกกกอดแนบแน่นจากร่างใหญ่เท่านั้นเป็นคำตอบให้กับเธอ

ฟ้ากมลหวีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อเขาลากเธอเข้ามายังโรงหญ้าแห้งอันน่ากลัว 

“นี่คุณคิดจะทำอะไร”

ตั้งแต่เกิดมาสุรชัชสาบานได้ว่าเขาไม่เคยคึกคักและขาดสติขนาดนี้มาก่อน การได้เห็นนางฟ้าซึ่งมีกลิ่นหอมไม่ต่างจากดอกไม้นานาพรรณทำให้เขาต้องมัดมือและลากเธอเข้ามายังโรงหญ้า ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อหมายจะหลบห่าฝนลูกใหญ่ที่มีเค้าว่าจะเทลงมาในอีกไม่เกินห้านาทีข้างหน้านี้!